Kalemim artık hüzünden öte,
yüzünden bahseder alev gibi,
nice kelimeler var da zihnimde,
korkuyorum söylemeye.

Küsmedikçe hayata, anlamazsın,
barışmadıkça Aşk’la, başaramazsın,
boyuyorum toprağı gözlerinin kahvesinden,
yeşilleniyor yeniden, dünya denen gezegen.

Gezginin ayakları ezik, bezgin hayat maşası,
dudaklarından koparabildiğin kadar Aşk,
çözebildiğin kadar kirpiklerinden gözlerini,
söylemedikçe sevdiğini, ezilmişti yüreği.

Şimdi aydınlık tüm geceler hayallerinden,
evimin tavanında raks eden siluetin,
gözlerimi açtığımda gördüğüm resmin,
uyanır uyanmaz işittiğimdir sesin.

Alev / 10 – 21 Mayıs 2015