Dumanı tütmeyen kalbimin bacası, Aşk’tan,
güneşe hapsettiğinden beri, kavruldu ellerim,
yine de dua’dan mahrum bırakmadım dilimi,
gönül ateşimden haberin yok da cehennem yeri.

Sorma beni, sorsan da tanımazlar, tasavvuf işin değil,
Aşık Oğuz, kalbinde ‘sen’ taşıdığından kamburdur.
Sensizlikten, yüzüm bakar gözlerimin rengi toprağa,
toprak bu Aşığı tükettiğinde, yağmur kokusu gelir.

Aklımın yetim kelimeleri, kafiyeleri sensiz öksüz,
ökçesinde nasırı bitmiş Aşk Gölgesi yürüyeninin,
yürebildiğim sürece, gelebildiğim her nokta sensin,
dirseklerimde şiirlerinden oluşmuş nasır izlerim.

Gizlerim kaburgalarımın içinde kainat kadar Aşk’ı,
bu ilhamı İlimle kalbime sıkıştıran Râbb’tandır Aşk.
Canandan bulaştı kalbime ölümsüzlük yağmur ilacı,
prangaları ziyan ettiğin gündür, geliyorum peşinden.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 311