Üzüntü gölgeleri, beni sana emanet etti Aşk,
emanetin canı az olur derlerde, inanma sen,
ben sağım hala, çıkmamış canımın umudundan,
kovuğundan bir ton şiir çıkacak adamda benim.

Gagasıyla demir yontan dev kanatlı Martı’mın,
kalbimi parçalamak için uğraşı, her zamanında,
bitmediğinden Aşk’ım, başarısızlığa alıştı gönlü,
dünü unutup, arkadaşlarıyla uğradı bu gündüz.

Kalp örsümde, Güneş aleviye dövülmüştür yüzüğün,
yüzsüzlüğün böylesi, Aşk gözlüğümün sen görgüsü.
Kalp örsümde, Aşk Çekici ile dövülmüştür yüzüğün,
görgüsüzlüğün böylesi, Aşk, gözümün sen gündüzü.

Anlamıyorsun yine ama yine de dene, bak yine sen;
Ben, civarın ‘Sen’ mahremine bakan namerdi öldüren,
Aşk’ıma senden başkası dokunsa, gözümü kırpmadan,
onunda nefesini alırım, işte bu yüzden akıllanamam.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 349