Yokluğunu dağlar da hissetti, martılar da,
kambur yürüyen bir adamın sırtında aşk,
nasılda ölüme isteklidir sence? Düşünsene…
Öyle bir ruh hali ile istiyorum gelmeni.

Sonra vazgeçiyorum kamburlarımdan,
Kamber’i anımsatan halimden anlarlar da,
bilmezler-ki Kerem de benim zerremden,
her harfimden sen çıkar da, ben çıkamam.

Böylesine çokluğa, bolluk gerekli ilimde,
izninle, hayalinle uyuyacağım bu gece de,
rüya ilimden öte bir kapıdır, dibindeyim,
girmek için vuruyorum da, ellerim kanıyor.

Aldırmıyorum, bu cennet bahçesini hatırlatır,
gözlerinin yeşilinden milyonlarca ağaca Hâk,
üstün kıldı da tüm yaratılıştan beri Hâki’ye,
ben Nêft’i derdim, sen yine gülümserdin.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 219