Evrene nazaran aklım yok kadar küçük,
içinde evrenden büyük söz deryaları,
deryaları oluşturan yağmur da denizden,
deniz benim tenimden, bilmez misin?

Hadi, vazgeçelim şairlerle dalaşmaktan,
evrene kafa tutmakta hafife alınamaz,
aklıma güvendiğim kadar sensizlik var,
bu sensizlik, aklımın evrenine sığmaz.

Sıkıştıramıyorum zaten artık aşk-ı.
Bu sözcüklerden medet umuyorum ya,
onlar da çaresizler ben gibi,
bir tek kalemden umut ediyorlar.

Kalemin işi yazmak, Oğuz’un sana aşık olmak.
Her gün yeniden, yenilenen her saniye içinde,
dışımda karanlıktan karamsar ordusu varken,
içimde aydınlıktan iyimser bir yağmur aşkı var.

Oğuzhan Deniz Karanlıktan Karamsar Ordusu elbette Tel Örgü’dür İnsanlar.