Kirli ellerin bahşişlerini toplayarak,
yaşıyor bir fahişe kuytularda hayatını.
Bahşettiğim aşka bak, bir de sana,
bir bana bak, bir de O’na bak.

Seni sahteliği ile sararken kolları,
ne mutlusun, ne güzel gülersin…
Sahne bitip, perde kapandığında,
kendini oynamak zorundasın…

Mutluluğuna göz koyanlar var,
en büyük düşmanı benim ezâlarının.
Bütün bu kargaşalar, mutluluk içinse,
sırılsıklam olur martı, gökyüzü işçisi.

Demin bahsini açıp-kapattım.
Defterimizi sürekli okuyorum,
tebessüm edebilmek için,
içimde yangınlar, dışım kutuplar.

Oğuzhan Deniz * Kargaşalarla doğar insanlar.