Kaşığımdan Bir Lokma

Farkındayım, kalbimde eskiyen sayfalar,
farklı değil kalem, yüzümde Aşk’tan elem.
Bir kelam daha senden; Ey Aşk’ın yüreği,
nasıl yaşanır sensiz Aşk’ın ahir efendisi…

Aşk’ın nergisi, sergisi kalbimde yaşanır Aşk’ın,
yangınlardan müşterisi olmadığı gibi Aşığının,
kaşığımdan bir lokmalık Güneş’tir yutkunduğum,
Yağmur’dan bir yudumla, doydum Aşk yangınına.

Sakalla çevrili yüzümden, vazgeçtim bu yüzden,
senin tam aksini gösteren aynalar, katili anımsatır.
Hatırladıkça affettiğimi, kızıp-kaynıyorum Oğuz’a,
külleri kalmayana dek Aşk’ınla yakacağım kalbimi.

Erimek böyle bir şey, Kader deyip aldanmam,
gittiğim Râbb yolundan Aşk Gölgesi’ne sapmam,
gittikçe ayaklarım, şükredip daha büyük ateşlere,
Aşk’a dua ediyorum da öldürmediğine, keşke ölse.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 329