Yapraklar öyle savunmasız kalırlar ya,
dallar öyle aciz, karşı koyamaz rüzgarlara,
rüzgar sonbaharla kopup gelir uzaklarından,
yakınların bir bir soğuklaşır, dondururlar.

Söylediğin sözlerin nefesini, görtürür rüzgar,
gelecek çılgınlığımın avuç içi yaralarında.
Ve hiç bitmeyen hasretin ezberini unutmak.
Unutmak basitse nefes almayı unutabil, haydi.

Kendi canıma kastım var, canına talipler var,
canına susamışlar, bıçak kesiği kadar açıklar.
Yine de senden kaynaklanıyor acımın bütünü,
bugünü esgeçtim, insanların bir çoğu kötüdür.

Bilirsin, uyurken sana sırtını dönecek şerefsizin.
Bilirim, utanmak sana yakışmaz, senden utanırım,
bilirler, ne kalanları varken durağın, çekip giderler,
biliyorlar, herkesin gittiği gün, geleceğin gündür.

Oğuzhan Deniz * Rüzgarlarla avunuyor insanlar.