Terbiyelendi asi Martı,
vakti sık eleyip, inceden Aşk dokudu.
Zamanın tedavülden kalktığı tek yer,
kalbimin Aşk dokusu.
sonsuzluğu kusar Martı, gagası arasında hayat simidim,
kafiye meyletim,
neylesin gönül sensizlikten uzunca uyudu.

&

Kelimeleri serpiştir, vakit nedir? Nakit mi?
Hakikat nedir? Doğru mu ya da gerçek mi?
Gönlü boştur başta Martı’nın,
hayat, Ruhta gizlenir.

Gülücük saçarken Güneş sararmış dişlerinden Dünyasına,
bak Ay’a, yalnızlıktan ve soğuktan bir perişandır,
beyazlamış saçlarıyla.
Ay fena haldedir,
başkasının mutluluğundan ısınırken, milyonlarca yıldız farkında,
farkında burada, milyonlarca insan arasında seninle ısındım Aşk’a.
Oğuz insanların karasıdır, herkes beyazken etrafında,
en karamsar Aşığın da benim,
bunu bilmez misin?

Martı insanlara kuşbakışı bakar,
küçümsediğindendir,
başka kim bu kadar adileşebilir?
Kim kan dökebilir?
Kim bu kadar yüzsüzleşip, kötüleşebilir, doğaya küsebilir?
Bundan mıdır milyonlarca Çam Oğu’u katletmen seninde?
Senin de elinde değil Aşk ve Martı benim elimde,
ilhamımın insanları küçümseyen satırları,
neden mi kibirliyim?
En azından yüzüm iyilerin karasıdır.
Aslında kibirsizim,
çünkü iyilerin en aşağı derecesindeyim.

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 001