Yağmurla temizlenen kaldırımlar,
hatırla çivi ve taşla isimini kazıdığım anı,
kibritten çit yapıp karıncaları hapsettiğimi,
ve bu kadar acımasızdı aşık bed…

O an sarı saçlarından yansırdı güneş,
gözlerim başka bir şey göremezdi,
karıncaları da unuturdum, suçluluğu da.
Senden başka her şeyi böyle unuttum.

Ve çivi olur saplanırdım aynı kaldırıma,
minik ellerinle turuncu kiremitlerden,
seksek çizerdin kaldırımlara, nasıl narin,
başka herkes kıskanırdı kaldırımları.

Böyle ince-ince aşık ederken kendimi sana,
farkında olamadığın onca yıldan sonra,
anlamıştın aşkımı, inanmıştın ancak,
ellerin kiremit tozu değil, ucuz ojeliydi.

Oğuzhan Deniz * Hafıza kendini saklayabildiğin kasadır insanlar.