-Evet, başlayalım, nasıl hissediyorsun kendini?

Merhaba, hoş geldin demedin…

-Bu gün biraz yoğunum ve zamanım az.

Anlıyorum.
Ve aslında bana söylemesen de henüz veya benim duymadığım bir şekilde söylediğin için henüz duymasam da anlayabiliyorum doktor hanım.

O yüzden anlıyorum.
O yüzden öğreniyorum.

Bazen herkese haksızlık ettiğimi düşünüyorum. Kendime bile üstelik. Ama mesele sanırım hiçbir zaman kendim olmadı. Çünkü bu sistemin içinde dönüp, dolaşıp, yine kendime, kendi içime dönmekten bıktım sanırım. Bütün insanlığın sorunlarını kendi sırtıma yükleniyorum, nerede bir dert varsa balıklama dalıyorum. Çünkü ruhum karanlıktan besleniyor ve insanların duymak istemediği efsanevi sözler yazmak, söylemek ve onların gözlerini açmayı istiyorum.

Çünkü bu karanlığı, karamsarlığı tek başıma kaldıramıyorum. Benim sorunum bu doktor hanım. Salt bakamıyorum. Bakmak istiyorum ve hatta bir süre öyle de bakıyorum, öyle davranıyorum ama neden sonra tekrar eski halime dönüp, televizyonların temaşasından, gereksiz ve haksız rekabetten hırslanıp, insanların kandırılmalarına göz yumamıyorum. Burada olmak ve olmamak arasında emin ol benim için hiçbir fark yok. Sana bunları anlatmak ve anlatmamak arasında hiçbir fark yok. İnsanlara onların gözlerini açacak şeyler söylemek arasında emin ol, hiçbir fark yok, artık buna eminim.

Önceden şu saçma sapan şiirleri yazar ve kendimi biraz da olsa avuturdum. Ne yazık ki, şiir yazan yanımı öldürüp birkaç parçaya böldüm, artık hayatın o bölümünde de paramparça, parçapinçiğim anlayacağın.

Sana ve başka herkese anlatmak istediğim şey aslında zorunluluklarımızın olduğunu sandığımız şeylerin çoğunun gereksiz ve aptal-saptal şeyler olduğuydu.

Biliyor musun artık anlıyorum ve artık öğreniyorum. Bunları anlamak ve öğrenmek kalbimi taşa çeviriyor ve ben korkuyorum. Korktukça içime siniyor ve üzülüyorum. Aslında kimsenin umurunda değil sokakta kalanlar, fakir olanlar ve yaşanacak yer bırakmadığımız hayvanlar. İnsanlık olarak yaşamaya değer gördüğümüz sadece kendimiziz ve başka tüm hayatlara yaşama fırsatı vermemekte kendimizi haklı görüyoruz ve ben artık sisteme asi değil, sistemden biri oluyorum ve bu beni çok korkutuyor, ürkütüyor.

Bak tüylerim ürperdi şimdi. Anlamadığınız yer işte burası. Anlatmak zorunda değilim, bir ben yaşamıyorum bu gezegende… herkesin düşünmesi gerekiyor.

Beni, pahalı kıyafetler mutlu etmez ve gözüm yok, bir koltuk sevdam yok, insanların gözlerinde büyük görünmek gibi bir derdim de yok. Sadece şu s*ktiğimin uykusundan uyanmanızı istiyorum. Uyansınlar da kimse birbirini öldürmesin, kimse avutmasın kendini.

Anlıyorum doktor hanım, anlıyorum… artık vazgeçmem gerekiyor vicdanımdan, artık umursamamam gerekiyor kendimden başka hiçbir şeyi, önemli olmaması gerekiyor tüm bunların. Çünkü ben bunları umursayıp, bunların hakkında hiçbir şey yapmayanları umursamayarak doğru olanı yapmıyorum. Tek kaybettiğim insanlar. Sürekli kaybediyorum insanlarımı. Sürekli birilerinin kalbini kırıyor ve onları kendimden uzaklaştırıyorum. Ki zaten yakın olmalarını da istemiyorum.

Diyeceksin ki, topla pılını pırtını git o zaman. Gitmek istiyorum… gidemiyorum, çünkü esirlerim var, geride bırakamadıklarım var, bırakamayacaklarım var. O yüzden gidemiyorum. Oysa benim için çok kolay, herkesten, her şeyden soyutlayıp kendimi, bir dağın başında derme çatma bir kulübede yaşamak benim için çok kolay.

Biliyor musun doktor, muhtemelen ben öldükten sonra değerlenecek bazı şeylerim, anlattıklarım, tek kozum da o kaldı zaten. Hayattayken başaramadığım ne varsa onların öldükten sonra değerleneceğini düşünüyorum ve bunu da sadece düşünüyorum.

Ve özür dilerim… böyle davranmamam gerek, böyle olmamam gerek. Haklısın! Çünkü asl…

-Hayır, hayır... aslında doğruları söylediğini biliyorum, bu söylediklerini kime söylesen önce içine dönüp, geriye bakıp, terazi yapacaktır ama buraya kadar gelmişken geriye dönecek cesareti olmadığından sana karşı çıkacaklar ve söylediklerine katılmayacaklar. Bunu seninle son konuşmamızın üzerinden sonra düşündüm, az önce anlattıklarını vicdanıma söylemekten kaçınmıştım ama şimdi benden özür dilemek için anlattığın, seni mazur görmem için anlattığın bunca şey arasında kaybolduğumu fark ettim. Zaten fark etmiştim ama bu kadar net bir şekilde kendime itiraf edememiştim, kendime kabul ettirememiştim. 

Düşünsene, doğduğum andan itibaren bana öğretilen çoğu şeyi sorgulamadan kabul ettim, çok kritik şeyler dışında hiç kendime mahkeme etmedim problemleri, üzerini kapatıp geçtim veya üzerinde hiç düşünmedim bile belki de. Çünkü anlattıkların çoğu kişiye hastalıklı, karmaşık, kargaşa gibi görünse de ilk defa seni anladım. Ama kendime anlatamadım, çünkü ben 15 yıldan fazla okul okudum, son 9 senedir de buraya gelip problemleri olan insanlarla günümü geçirdim. Şimdi geçmişimde ki herkesi, her şeyi muhasebe edip çoğunu çöpe atmam gerekiyor. İşte korkutucu olan bu. İşte benim de tüylerimi ürperten bu. Doğruluğunu kabul ettiğim, sesimi çıkarmadığım ve hatta öylesine suçluyum ki bunca zamandır sorgulamadığım tüm bunlara nasıl da sarılmış ve görmüyormuşum, işte bu da beni korkutuyor. Ama ne yapmam gerektiğini bilemiyorum. Nasıl bir hafta geçirdiğimi tahmin bile edemezsin. Tahmin bile edemezsin kendime kaç defa "Olmak istediğim yer neresi?" diye sorduğumu.

Seninle ilk defa konuştuğumuzda gerçekten hasta bir zihne sahip olduğunu düşünmüştüm. Şimdi ise seninle konuşarak kendimi de hasta ettiğimi düşünüyor yada zaten hasta olduğumu ve iyileştiğimi düşünüyorum. Ama inan bana hangisinin doğru olduğunu bilmiyorum.

Bence kaybetmek önemli değil, bence düşmek önemli değil, hatta düştükten sonra kalktığın da çok önemli değil. Bu çağda, bu zamanda insanın derdi hiç eksilmiyor, üstüne üstüne ekleniyor aksine.

-Şimdi sana teşekkür mü etmeliyim, yoksa lanetler mi okumalıyım bilemiyorum, çünkü mutluluğumu aldın elimden. Belki sahte bir mutluluktu, belki kendimi kandırıyordum ama yine de mutluydum. Seninle konuştuklarımı düşündüm, ses kayıtlarımızı dinledim ve sonra neler yaptığını araştırdım ve ikimizin konuşmalarını yazıya döktüğün halini gördüm. Sonra okudum, sonra tekrar okudum, hepsini 10 dakika önce inkar ediyor ve saçma buluyordum. Şimdi ne yapacağımı bilmiyorum! Bence insanlar bu yüzden yanında durmak istemiyorlar, onların gözlerini açtığın için, onları saçma rüyalarından uyandırdığın için, çünkü rüya gerçek olmadığı için çok bir etkisi yoktur insan üzerinde, onlar senin o rüyayı bölmelerine kızıyorlar, sinirleniyorlar. Tıpkı şu an benim de olduğu gibi.

Mesela gözlerini açmış olmak bile artık sevinebileceğim şeyler arasında değil. Sanki yanıma yandaş arıyormuşum da zehirli fikirlerimi aşılıyormuşum gibi anlattın beni az önce. Ama ben öyle bir insan değilim. Çünkü anlam veremiyorum, anlamlandıramıyorum bir yemek programının insanlara salya akıttıracak kadar televizyonlarda gösterilmesine.

Evet doktor hanım, sanırım kendime kabul ettiremediğim şey bu, ben her şeyi anlamlandırmaya çalışan bir mantık budalasıyım. Bulutların, mevsimlerin ruhuma bir anlam verdiği üzerinde düşünüp, saçmalıyorum, bu yüzden bulanın tekiyim.

-Hem haklısın, hem haksız, bize verilen şeylerin tamamına böylesine sorgulamadan amaçsızca sarılmamız senin suçun değil, bunları görmek isterken aslında görmemiz gerekenleri göremememiz senin suçun değil. İşte, şimdi tam olarak da senin yüzünden bir sonraki seansa gereksiz bakıyorum, şimdi çantamı toplayıp, senin gibi gitmek istiyorum ama yapamıyorum. Tıpkı senin gibi yapamıyorum. Vaktimiz doldu ama ben bu akşama, yarına akşama kadar seninle bunları tartışabilirim. Ama yapamıyorum.

Senin içinde bulunduğun durumdan dolayı bunu yapmana imkanın bulunmayabilir ama yine de benden bir fazlan var, senin sözünü dikkatle dinleyip, anlayıp, önemseyecek insanların olabilir. Artık bu bilinçle onlara yardım edebilirsin.

-Yine de artık burada olmak istemiyorum.

(…)

-Geldiğin için teşekkür ederim. Sonraki seanslara gelmek istemiyorsan seni anlar ve suçlamam. Bu kontenjanı dolduracak başka birisini yönlendirebilirler. 

(…) İşte, yine ayrılık zamanı.

-Hayır, gelmek istemediğin için söylüyorum, artık gelmek istememene anlam verebiliyorum. 

Teşekkür ederim. Hoşça kal.
Ve son olarak şunu söylemek istiyorum. Bizim gibi insanların hikayeleri hayatın belli noktalarında kesişmiş olsa da ve hüzünle de bitmiş olsa da onur ve gurur verici olur.

-(...)

#OD – 7 | Seans 16