Korkmuyorum, bunun sensizliğe faydası yok,
korkusuz da değilim, ya hiç göremezsem seni,
bensizlik ihtiyacında dolan bütün bir ömrün,
sensizlik kainatın bana göre en zor işidir.

Ve şimdi yolundan dönmek ne aptalca fikir,
sensizliği bu kadar büyütmüşken, ölmek…
Ömrüm de buna hayret etmekte, nasıl geçti,
inan bana sensiz nasıl yaşadım, bilmiyorum.

Bilseydim de değişmezdi zaten yokluğum,
mumun fitiline küsmesi gibi bir yangından,
arda kalan erimiş birikinti gibi kapındayım,
sen betimle kendini böyle, ben yine öleyim.

Sorgusuz sualsiz, nefessiz ve soluksuz geliyorum,
istemesen de bir gün aşkından öleceğim.
İstemesem de senden önümü göremiyorum da,
bundan çıkarsa canım, canın biraz olsun değerlenir.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 214