Şimdi durduğum yerde olduğunu,
bir düşün, bir yokluktan varoluş aşk,
sana yazdıklarımı, duyuyorum elden.
Ne gelir elden? Peki deyip, sustum.

Kusurdu bel-ki aşk, göğsüme örs…
Bu uğurda gururu yenemedim bir tek,
buna ek, uykusuzluk bile ilhamım,
aşktan daha uykusuzum, aşk yüzsüz.

Yan-yana iki mezardan yükselecek ruh,
bugün gökyüzünden bahsetmeyeceğim,
en hisli-dram dolu kırılgan deniz hissi.
Elbiseni bıraktığın yatak köşesinde namusun.

Yeşilden de umudu kesti en siyah martı,
bebekten tek farkı öğrendi ‘tek’ uçmayı,
dünya senin olsa da, bende-ki aşka,
ancak sığınabilirsin ya, işte, kimsesizsin.

Oğuzhan Deniz * Neden uyuyorsun ve ilelebet uyuyorsun insan?