Aşk adamı değildim, öyle doğdum.
Adam demiyorlar, aşk yüzünden,
yüzüme bakınca sakallı-çatık kaşı,
oysa kimse bilmiyor seni, bilselerdi.

Artık yazmaktan da sıkıldım,
hayattan ve yaşamadan iki kat.
Senden soğusam böylece,
ne güzel olur, yüzüm tertemiz.

Şimdi ahaliyle konuşurken,
dudaklarımdan çıkmıyorsun,
iki düşüncemden biri de,
olmasaydın, özgürlüğüm olacaktı.

Herkes istediği hayatı yaşıyor.
Benim kapımdan eksik olmayan rüzgar,
gökyüzünden vazgeçmeyecek martılar,
bir de senin Kürkçü Dükkanı’nda benim.

Oğuzhan Deniz * Gelip geçiyor yaşamdan insanlar.