Ben, Leyla’sı ölmüş bir Mecnun’um.
Dolanırken ortalarda, kuytulardan,
bir bakışla can verecek kadarsın,
bir damlan ile yeşerecek ümitler.

Ben, Leyla’sı ölmüş Mecnun’un babasıyım.
Oğlum kanla kusarken aşk-ı,
damarlarında barınacak yer yok mêye.
Her an yağmur yağacak hevesiyle.

Ben, her yaşın için 52 sayfa ile,
bir haftadan fazla düşünüp,
yerle bir ettiğim kafiyeden,
seni zor çıkarırken, en derinlerden…

Seni içinde kaldığın evle yakmak varken,
kendime aşk-ı zincirleyip,
basit bir martıya teslim ettim anahtarı,
sana ulaşırsa, çözülecek zincirler.

Oğuzhan Deniz * En iyi yaptığımız, ‘yanlış hesaplar’ tablosunda insanlar.