Bir ücranın bin mecraya küsmesi, hûn mezraa
çorak arazimin tırpanı dişlerim, suyu taşır martı.
Aklı başından alılalı, ziyareti nadir bilincin, el-incin,
en incesi olsa gözlerinde bakış, metehaür edebilir.

Nefesim izdiham eder ciğerlerime, kalbim sömürür kan.
Sakal yüzümden fışkırır, buna rağmen aklım kısadır,
henüz vazgeçmediğimden megol-egosu pek geri,
en sefili kalırım, yanımda en zengin, aşktan yoksun biter.

Gözlerim nefti gözlerini izlerken, yüzün çirkinleşir,
zaman geçtikçe, söner sana nefsim, erir gider hevz’im.
Ne zalimi tanır göz sinirlendiğinde ne masumu,
ne çocuğu bilir öfke, ne ölüyü tanır tabutlar.

İki milyon kere pişmanım, içim dışıma hışmân.
Hasretimin lakabı Bedbin, litrelerce yeşil içtim.
Seni sayıklıyorsam, o bilinçli halim değil, cehîm.
Nefesimde tazecik anoson, tüketirken bilinçliydim.

Oğuzhan Deniz * Bilinçsizce tüketirken birbirlerini insanlar.