Hiçbir şey olmamakla, yerinde durmakla,
sadece nefes almakla, yürümekle ya da
koşmakla, durup bakmakla ya da hiç
bakmamakla, hangi gerçeği bilmeliyim?

Daha ne istiyorum-ki? Senden soğumak için
onca nedenim varken, hala neden ısrar ediyorum?
Bilmiyorum, seni seviyor muyum? Artık onu da
bilmiyorum… Aşk var mı ya da ona inanıyor muyum?

Bilmiyorum, sanki her şey bir anda sıfırlandı.
Her şey silinip gitti belleğimden, hayallerim,
ne oldu onlara? Uyumak için uzandığımda,
tebessüm ettiren hayallerim. Küçücük evim.

Martım gökyüzünde kanat çırparken,
onun özgürlüğü kadar mutluluğumuz.
Sonsuzluk kadar özgürlüğümüz, bir-bir
büyüyen, minik sen ve benlerden, haylazlar.

Oğuzhan Deniz * Unuturken her şeyi insanlar.