Şairler memleketinin en zengin köşkü benim,
şiirler ışıkları bu evin, klişe gibi pembe panjuru,
şair ilhamlarının en güzel güzeli benim,
aynaya bak önce, sonra bana mecbur hak ver.

Doyasıya bak gözlerine, sonra bana hak ver,
kahverengi gözlerimden çal dünyalarca toprağı,
içinde yatabileceğin kadar ölüm birikti de,
bunca ölen yağmur damlasını gömdü kalbine.

Aşk çukurundan fışkıran ışık huzmeleri gözümden,
ölümden öte kapanmayacak da uykularım istisna,
rüyamda görebilmek için kapanırlar, kapatırım,
hayallerin yüzünden kapanmaz da sabah ederler.

Yine boş bir sabaha uyanacak toprak gözlerim,
aslında herkese ölüm dağıtırken sana aşk verir,
bu aşk besininden uzaklaşmakta cennetten kovuluş,
bu yüzden anımsatıyorsun Hazretleri, ilk anneni.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 195