Hislerim,
onlar biriktiler,
çok Sen biriktirdim ben…

Nasıl bu kadar sevgiyi içimde taşıdığıma hayret etmiyor da değilim.

Oysa Sen, bensizliğinle uyuyorsun.
Nasıl olduğunu,
nasıl uyuduğunu bilmiyorum.
Hayret etmiyor da değilim.

Şimdi gecenin bu karanlığında, düşünüyorum.
Sanki anlatabilecekmişim gibi yazıyorum.
Sonra tekrar düşünüyorum,
kim anlatabildi ki sevgisini?
Kim tam anlamıyla döktü içinden gerçekten kendi ahvalini?
O yüzden ben hiçbir şiirimden medet ummuyorum.
Ben bile, Sen’i nasıl sevdiğimi anlatamıyorsam,
nasıl tarif edilebilir?

02:06
#OD | Oğuz Boyutu – 1. Mektup