Unutma, unutmak için sevmedim ben seni,
unutma gülüşümü, olabildiğince getir aklına…
Sonsuzluk kelamı değmiş dilime, kağıdıma,
güzelliğin gibi, değmiş gözlerime, gönlüme.

Ölüme ne kaldı? Ortalama 40 küsür sene,
oysa, güzelliklerle süslü yaşamdan duvarlar,
papatyalardan taçlar, ağaçlardan çok Aşk,
kanımı emen kene de Aşk’ın eseridir, biliyorum.

Nasıl hayatta kalacağından emin değildir,
benim gibi bocalamıştır başta, heves değildir.
Kesinlikten alıp Aşk’ı, gönlüme iliştir,
bu senin işindir, başkası bunu nasıl bilir?

Sen kıymet bilmezsin, onlar da bilmiyorlar,
ölmek üzere olan Aşık Oğuz’dan bunca söz,
gülmek üzere olan bir adamdan arda kalan.
Ne garip, unutmak yerine hatırlamak istiyorum.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 291