Nefes almayı seversin, sonra nefesin için bir başkasını.
Aldanışların dünyası, bir başkasının dünyası süsler,
en güzel hayallerini harcarsın, bozukluklar kalır,
sonsuzluklarla avunursun bir zaman sonra, aşksız.

Kap-kacaksız, nam-şan, ihtişam-ihtimam ne hoş,
huşuya varmadan elin, ne alevler görür, nice taşlar
altında ezilir, tenin özgürlüğüne muhtaç bir damla
kan kalıntın ile can bulurken, gidenler kanı çekerler.

Nefes almayı seversin, sonra görmeyi, nice güzellikler
terk edersin, nâterk-î devrin, derun ihtisas aşkında.
Ve bu bir aldanışlar diyarı, zamanın aksine gidişi,
gelişi gibi güzeldir yeşillenenin gidişi, ne salkım üzüm?

Baktığın gözbebeği değilde nedir, neydi aşk’âne bakış?
Yaşamın sonuna değdiğinde nefes gökyüzüne, özgürce,
bir başka yaşamın da manası kalmaz ya gözlerinde.
Öyle ani vazgeçersin her şeyden, nefes almaktan bile.

Oğuzhan Deniz * Nefesini boşa harcarken insanlar.