Ölmek olurdu sensizlikten sonra ilk işim,
demin bir yudum daha çayımdan,
demlendi yine ciğerlerim dumandan,
tam bir aptal gibi, klişe şekilde içiyorum.

İstemediğim ne varsa geldi başıma,
bir hışımla olanlar oldu da, yoktun,
yine yoksun hüznün duvarına bir çizik,
yine yoksulum aynı dün gibi.

Aşkımın canıma kastı var,
ahım var kendime sevilmediğimden,
ne var ki bir karış yüzümde başka,
gözyaşlarım kayboldu sakallarımda.

Oysa ölmek olurdu ilk işin ben gitseydim,
sahi, ben gitseydim ne olurdu?
O zaman da ayıplanan ben olurdum,
tıpkı yoksulluğum gibi, aynı dün gibi.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 275