Ölüm Canına

Oğuz yanlış yola saptım sanır,
getiriyormuş oysa yollar sana,
onca alev içinden yürür Alev’e,
alevden yolarla geliyorum sana.

Gözü görmüyorken yaşlardan,
sen, yeniden gördürüyorsun…
Sen, yeniden güldürüyorsun…
Sen, lütüfkâr-ı, şükür nursun…

Yelkenleri fırtınadan kopmuş,
rüzgar esmeyen bu Deniz’de,
delik, deşik batan filikasında,
Oğuz kurtulmayı bekliyormuş.

Kurtulmuş, İlah-i adalet buymuş,
tam batacakken ölüm canına,
tutuşmuş Alev, Deniz’leri kurutmuş,
Oğuz hiç kurur mu? Aşk’a doymuş.

Alev / 07 – Deniz’ler hiç kurur mu?