Şu bulutların griliği,
söz verip yağmur için, tutmamak gibi.
Elimi tutmaman gibi.

Ve kadın, güldüğü tüm fotoğrafları parçaladı.
Gülmedi, gülmeye de söz vermişti oysa.
Dudaklarımı görmezden geldi.
Değiştirdi elbisesini, içinde ölenleri kustu.
Şimdi burası mezbaha gibi,
kadının tüm ölü hayalleri, ayaklar altında.

Bu denizde bu gemiyi ayakta tutmak zor iş,
dalgaların dövmesi yüzümü,
saçların kadar günahlarım, tek kârım,
tek canım.

Ölmek istedi şair.
Kadın o an intiharı denedi.
Ölüm kustu ruhunu.

01:38
#OD | Oğuz Boyutu – 17.Mektup