Benimle kalsaydın, kalabalıklaşacaktık.
Veletlerimiz olacaktı, öyle bakacaktık,
önce ”anne” diyeceklerdi, güzelliğinden,
sonra ”baba” derlerdi, bende sana hayranım.

Şimdi bu hayali bir tarafa itip, gerçeğe,
olmayışına döneceğim yine, istemeyerek,
bunu düşünmekte çok gereksizdir,
biliyorum, hayallerim gerçekleşmeyecek.

Olsun, yine de, En Asil Yağmur Körü’yüm.
Seni en çok görmek isteyen de benim,
bel-ki bu yüzden kimsesizsindir…
Sensizliğimden öyle geliyordur bana.

Bak bana, korkma, delirmedim henüz,
sana zarar vermem, narinliğinden şaşkınım,
hala nasıl olur da bu denli zarif olabilirsin?
Başka kim zarif-ki sen kadar? Bana hak ver.

Oğuzhan Deniz * İstediklerimize değer verilmedi, değer bile kıymetsizleşti insanlar.