Hatırlayabildiğin kadar hatırla,
Avukat olmamı isterdin, ben şair.
Bu o zamanlar bir hayaldi, amaçsız,
Adımı örnek gösteren bir tabela.

Şimdi öğreniyorum, yeni anlıyorum,
görmek istediğin hiçbir zaman ben değildim,
bende görmek istediklerini yarattın sen,
sende görmek istediklerim gözlerimdeydi.

Şimdi tel örgüler eşliğinde kanamış ellerim,
bir demet papatya uzatıyorum sana,
buna teşekkür etmeye kalmamış mecalin,
bir tek söz yeterliydi, sevmiyorum.

Bunu demedin, demediğin için böyleyim,
senden asla nefret etmedim, şairlik öldü,
bütün hücreler bir anda bir papatya dirisi,
yenisi gelmeden terk edilemezdi aşıklar.

Oğuzhan Deniz * Gördüklerini göremediklerinize değişemez miydi insanlar?