Akıl vermekten başka işe yaramıyor,
dostlar, arkadaşlar, beni tanıyanlar…
Öğüt vermekten başka işe yaramıyor,
baba, amca, camii avlusunda-ki dayılar.

Aklı yitireli yıllar oldu, artık düzelmem…
Sizin küçük akıllarınız bana yetersiz,
gönüllerinize sığmaz benim aşkım,
aşk, yağmur gibi, asla durdurulmaz.

Tam vazgeçmişken nasıl da gözlerimin,
önüne geliyor birden hayali resimlerin,
o an tekrar aşık olup sana, hissediyorum,
bu acınacak halime gerçekten acıyorum.

Böyle değildim, böyle değildin, değildik,
mutluydum, mutlu musun? Mutluyduk…
Oysa ne güzel olacaktı evimiz, siyah-beyaz,
sen ve ben gibi, sen elmanın çürük yarısı.

Oğuzhan Deniz * Unutana kadar üzülmeye devam edeceksiniz insanlar.