Ve, pusula…
Tam bir asır geçti son sarılmamızın üzerinden.
Ben artık efsanevi kelimelerin adamı değilim.
Başka bir boyuta yükseldi Sen’liğim.
Veya Sen’sizliğim.

Burası güneş görmez bir hâl aldı yine.
Bu karanlıkta yolumu teninin parıltısından buluyorum.
Gökyüzümün en parlak yıldızı.
Sen ruh pusulamın kuzeyi.
Ve o arkamda kalan diğer her yer, aslında Sen sırtını döndüğün için arkamda.

Kalem bir şeyler yazıyor, çünkü yazabiliyor.
Çünkü Aşk insana öyle yazdırıyor.
Şimdi boş ver bu saçmalıkları,
öğrendiğim tek bilgisin Aşk’ta,
gerçekten sevdiğimde Sen’i,
kimi zaman kendimdeyim,
bu zamansız.

Unuttuğun çok şey var.
Ben hepsini hatırlıyorum.
Unutmak istesem de bazılarını,
çünkü bazı kırıkların tamir edilmiyor.
Buna rağmen sevgin hiç azalmıyor.
Bu mektupların sonu gelmeyecek.
Ne zaman ki son bulur Oğuz’un,
o zaman durulur şiir denizin.

***
Ben, Sen’den daha fazla Sen’cilim,
benliğinin ”Ben” diye haykıran onca dürtüsünden fazla çıkar sesim.
***

O yüzden bunca şiir,
Ben, Sen’i efsanevi şekilde anlattım,
onlar anlamadılar,
anladıklarında unutmazlar.
01:01
19 Eylül 2018

#OD | Sevgiliye Mektuplar – Bir Süveyda Hikayesi / 01