Kaldığı yerden devam edecek ölüm,
ailemi, seni, beni alacak, belki beni ilk.
İlk sen gibi, ebediyete ereceğim ya,
aşkın güzelliğin gibi, sonsuz cennet.

Doğar doğmaz aldığın ilk şey nefes,
ölür ölmez vereceğin ilk şey de nefes,
ama arada kalan yığınla nefes,
hiçbir anlamı yok, solumanında nefesi.

Piyano’nun en ince sesleri gibi duru tonun,
güzelliğin karşısında “ben” gibi olmasın da,
peki ya ne yapsın insan? Eğer, insanlar,
ne demek olduğunu bilselerdi, güzelliğinin.

Bir umuda bin koyun kurban ederlerdi,
sadece gözlerin için çimenlerden vazgeçilir,
sadece saçların için, güneşten mahrum kalırlar,
sadece sesin için, başka tüm seslere sağırlaşırlar.

Oğuzhan Deniz * Sadece Senin için tüm İnsanlar.