Rahatımı bozamam artık, ölü adamın rahatlığı,
bu soğuktan etkilenmemektir, sıcaktan da öyle,
bu mantığı anlayamazsınız, Aşk mantıksızlıktır.
Bu hastalığı taşıyalı oldu hayli zaman, iyileşemem.

Duvar oyuklarını ziyaret eder parmaklarım yine,
merak edip her kuytuyu, gözlerini ararım karanlıkta,
bu yeşil fenerin, neftîden çalınmış halidir, anlamam,
hala, anlamam Aşk’ı, Gölgesi nasıl bitsin henüz?

Bu saçmalıkların adına Aşk diyorum da, alakası yok,
yine de benden başka ‘Sadık’, ‘Şair’, ‘Aşığın’ da yok…
Gözlerin sığınacak Aşk mı arıyor? Bana her yer Aşk,
Sana senden bir cümle daha, gözlerine sığınırım…

Haydi yine gülümse, aklın çelinmişçesine, gülümse,
sonra aniden unut yine, hiçbir şey demeden yürü,
benden uzaklaştığın her adım, ruhumun depremleri,
yazıyorum da İlimsizce, bu kelimeler Hâk’ka değildir.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 296