Kadının,
omuzundan doğuyor geceye ışık…

Sanki,
sudanmış gibi berrak teni…

Elleri ince,
bileğinde Oğuz tarihinden kalma bir yara…

Açık denizde kaybolmaya yüz tutmuş gibi,
oysa bilse, benim kalbim açık deniz.
Uçsuz-bucaksız…
Boca ettim gözlerimden şu okyanusların tuzlarını!
Eritirdi bu mesafenin buzlarını,
soğuk buna rağmen,
soğuk mesafeler…
Hâlâ yalnız mavi hırkam.

Benimse,
bilinmezlik var ellerimde.
birkaç kesik ve yanık izleri,
ellerini tuttuğumdan beri.
Hiç iyileşesi yok…
Bir umut iyileşirim,
yeniden tutabilmek için ellerinden!

Sanatsal…
biraz da canice bu mesafe!
Oysa,
kumsallara kum satar kalbim,
bilirsin beni, tanırsın beni…

Sanatsal, biraz da canice bu mesafe!

Çünkü öyledir sevmek, canice…
yakışmaz faniye!
Çünkü öyledir sevgi…
ummadığın taştır, baş kanatır!..
Çünkü öyledir sevmek…
aklını başından alır da kanayan başını alır gider tanışırsın delilikle.
Çünkü öyledir özlemek…
yedikçe doymadığın tek yemektir özlem, bir nevi hep açlıktır.
Çünkü öyledir aşk…
seni büsbütün yakar da geriye külün bile kalmaz! Can çekişmektir ama bir nevi ölememektir Aşk.
Oradasındır, tüm gözlerin görebileceği aydınlıkta, ama görünmüyorsundur, bir nevi görünmez olursun.
Çünkü öyledir Aşk.

#OD | O’uzaduyum * Bir parçası kadında kalmış adamın…