Burası benim yangım yerim,
ve hoş geldin alevime…
Küllerimden ev yap rüzgarlara,
fırtınalara…
Güneşsiz günlere ve soğuk sabahlara,
sahilinde parçalanmış bir tekne gibi,
dalgalara terk edilmiş çoktan.
Aşkı...
Ne kadar da aptalım! Tüm bu bunalım tavırlarım altında her gün biraz daha kaybolurken, eskilerin içimde kanattığı tüm yaraları sarmaya çalışıyorum. Tuhaf kelimelerle, anlamsız yüklemlere yüklüyorum anlamları. Şimdi hepsi anlamsız, oysa anlamlı...
Artık eskisi gibi olmayacak! Hiçbir şey…
Çünkü görüyorum insanları, onlar futboldan zevk alıp avazınca bağırıyorlar anlamsızca. Çünkü onlar anlamsız maddelere anlam yükleyip, peşlerinden koşuyorlar bir ömür. Oysa yaşamak...
Bir varmış, bir yokmuş… biri varmış, diğeri yokmuş.
Bizim ki aslında çok safmış, insanları kendi gibi görür ve biraz da ayran gönüllüymüş. Her söylenene inanmazmış ama çoğu zaman art niyet aramazmış söylenenlerin arkasında.
...
İnsanlar ölüyor avuçlarımda… avuçlarım toz, avuçlarım toprak içinde! Ve ben soğuk ellerimle koşuyorum ateşlere, vazgeçmiyorum affedilmeyi ummaktan… korkuyorum, ve korkmakta haklıyım! Artık kendim için “burada”...