Seraplaştı

Ne garipti aşk, ben ne gariban…
Nisan ayı gibi neşelisin yüzüme,
yüzümde senden kalma hüzün,
bunu yıkayacak su yok evrende.

İstesen de, istemesen de ve yine,
istesem de, istemesem de aşığım.
Aşık’lık dağının zirvesi evimdir,
kokunu oradan bile solurum ben.

Delirmiş olmalıyım, bahanem bu,
başka kim bu denli delirir sende?
Ben delirmenin de zirvesindeyim,
çomağım yok, sakladığım evren.

Şimdi gözümü iyice açıp, ovuşturdum,
gözbebeklerim acıdı, gönlüme değmez,
acı uyuştuğundan aşk’a dönüştü birden,
sen seraplaştın, su şişem şaraplaştı.

Oğuzhan Deniz * Sevgimizi sakladık, bazen sahtelik tepsisin de sunduk insanlar.