Sana sessiz bir harf söylemeliyim,
‘Y’, bu ”bence” de, ağacı simgeler,
kökten beslenip, el açar gökyüzüne.
Şükür de bilir, kıymette, eziyette.

Yıllardır kendime gelemedim,
senden dönemedim-ki kendi yönüme,
sana gidemedim-ki nasıl geleyim kendime?
Şimdi söyle, ölüm’le aynı mı istikametiniz?

Öyle, aynısınız nasılsa ölüm ve sen,
ölümsüzlükle, ebediyet aynı şekilde,
herkes biliyor masalını, ikisi de sonsuz,
Kolsuz adamın meyve ağacıyla işi ne?

Sıcaksız adam kadar soğuksuz adamda acıda.
Sonsuza kadar orta yolunu bulamam kavuşmanın,
danışmanın faydası yok, ‘unut’tan başka bir şey,
diyen yok, yunus değilim, nefes almayı unutamam.

Oğuzhan Deniz * Ağacı var eden yağmur, yağmuru da var eden denge, İnsanlar.