Vicdanın nasıl dayanıyor,
bilmiyorum,
başkası olsa eritirdi buz yatakları,
sırtıma saplı aşk kancalarından kurtuluşa,
yüzümü güldürecek bir düşüncesin.

Bu alemin en asil aşığı da,
aşkının şairi de benim,
bu konuda ‘ben’im, ve etrafımda döner şiir alemi.
alemi dar ettiğim diğer şairler düşman olup,
beslediler martılarımı zehirli balıklarla.

Korsan Martı’m niyetleri bilip, oruçta,
sensizliğin ortasında, beni bilip, bekler.
Uçamaması güçsüzlüğünden değildir,
kanadı kırıktır, gönlümden daha kırık.

Akıllarımızda çentik aşk, geçilemez.
Her filikanın yanından Seyrederiz Denizi,
gözyaşlarımız karışır maviliklere,
bir an yeşillenir bu mavi de gözlerinin yeşilinden.

Oğuzhan Deniz * Aşk Gölgesi / 107