Onlar, dudaklarından ne kolay söylüyorlardı ebedi gidişini. Anlatıyorlar ama ben hala anlamını arıyorum ölümün, ölmenin… Aslında anlıyorum, biliyorum ve farkındayım ama ne var ki ölülerim çoğaldıkça azalıyor mantığım… Bu gidişlerin...
Ne vazgeçiyor insan yaşamaktan, ölmekten… ölüm ne vazgeçiyor yaşam almaktan ve zaman yaşlandırmaktan…
Böyle işte insan, kısa bir vakit… oyalayıp durur şu toz zerresinde. Tezenesinde tırnakları biçilir ama vazgeçmez insan...
Bir sigarayı içmenin ortalama 7 dakika sürdüğünü biliyor muydun? Elbette bilmiyordun, çünkü bunu hiç öğrenmek istememiştin. Bunu öğrenmenin kimseye faydası yok aslında, hatta zararı bile var. Hatta ve hatta bu, ömrümden 7 dakika kaybettiğim...
Zaman, her şeyi değiştirebilir. Şu hiç yok olmayacak gibi görünen dağları bile köklerinden söküp, bir yün yumağı gibi savurabilir… Evet, zaman böyledir. Tüm yasalara tam uyum sağlar ve birlikte hareket eder… fizikle, kimyayla ve daha...
Moralimi bozacak binlerce şey bulabilirim! Evet… bunun için oturduğum yerden şöyle bir etrafıma bakmam yeterli. Doğal olmayan, yapay ne varsa hepsi can sıkıcı, insanların birbirini öldürmesi, kandırması daha başka ne varsa artık…...
Hisler…
Şu beynin kimyasal tepkimeleri.
Ruh diye bildiğimiz şeyin aslında “nefs” olduğu.
Materyal dünyadan başka dünyaların da olduğu.
Görünenlerin dışında görünmeyen yüzlerce olgu.
Ve gereksizce anlam...
Ben, çok üzgün, çok budala… mesafelerle arası hiç iyi olmayan adam! Yazdıklarım, yazmaya başladığım ilk günden beri anlamsızdı. Oysa içine ne ilimler saklamıştım şu şiirlerin, şu denemelerin… Anlamayı denemek yerine, kapattılar...
Selam sevgilim! Burası sensiz daha bir soğuk ve gün geçtikçe daha da derinime işliyor. Ayaklarım sürekli soğuk! Bu dört duvar arasına hapsettim kendimi, çay ve sigara içiyorum… bilirsin, bu iki bitki dünyada en sevdiğim şeylerdendir. Onlar...
Hiç! Kocaman bir hiçlik!
Ve öğrendi şair hevesleri…
O hevesler ki öncesinde gelir her şeyin!
İşte tüm bu kocaman hiçliğe rağmen!
Madde bağımlılığındalar ve konuşur dudaklar...
Bu buruk ve kırgın başlayan bir hikayeydi başta. Çünkü sevdiklerinin arasında değildim. En sevdiğin şu tombul yağız oğlan seni seninle bırakınca öyle bir başına, sen, seni sevenleri sevmeye başladın. Neden böyle olduğuyla ilgili eskiden çok...
Biliyorum, hiç bilmediğim bir yerde, hiç bilmediğim bir haldesin! Muhtemelen vaktin nasıl geçtiğinden haberin yok ve muhtemelen benim hakkımda bildiklerinden fazlasını da öğrenemiyorsun.
O gün, bir günah sarmıştı etrafımı, kalbim...
Bu Zemistan’ın ilk günü. Gündüzler burada soğuk, geceler zemheri ateş keser. Öyle ki, insanın içine içine işler. Öyledir zaten, onlar üşürler, ben üşümem göğsümdeki ateşten… martılar yerine burada kargalar üşüşürler. Ne var ki her yer...
05:37. Bu sende sabahladığım son geceydi. Artık buralı değilim, aslında hiç olmamıştım. Seni seviyordum ama sevdiklerim yüzündendi tüm sevgim. Sevdiklerim bir-bir gidiyorlar ve benim seni sevmek için bir nedenim kalmadı. Elbette özleyeceğim seni...
Biliyorum, aptalın tekiyim. Sen de biliyorsun bunu! Hatta bazen onaylıyorsun ne kadar aptal olduğumu…
Yine de, evet buna rağmen karamsarlığımın ince narin dizelerinden biraz saçmalayıp, yarına uyanma dileğiyle uykuya sızacağım...
Kaybolmuyor ama geçip gidiyor zaman!
Sıradanmışım gibi bakıyor kainat. Evet, bu böyledir. Şimdi binlerce yok oluştan bir var oluş senaryosu bu yarım gönülle ölüş sahnesinde. Evet, bu böyledir. Ölen herkes ölüme yarım...
Bir alıp veremediği var elbet gökyüzünün yeryüzüyle, yeryüzünün gökyüzüyle, denizyüzünün yeryüzüyle!.. öyle ya, her şey nasıl da olması gerektiği gibi olması gerektiği yerde.
Kimsenin literatüründe yok şu denizyüzü! Oysa benim yüzümden...
Yeni yollar var önümde, gitmek ve gitmemek benim elimde. Neye niyet, neye kısmet hayat, neyse ki, neyse ne diyorum şimdi! Olduğum gibi göründüğümden bile emin değilim, hatta göründüğümden bile emin değilim Kahve Etkisi gözlerine....
İçimde gürültü, dışımda çıt çıkmıyor.
İçimde fırtınalar, dışımda çarşaf deniz.
Yürüyorum bu dönülmez yolda,
yürüyorum tek yönlü bu yolda,
yürüyorum yeryüzünde, ter yüzümde,
yürüyorum…
… yürüyorum.
Şu eski...
Uykusuzluktan midemin bulandığı saatteyiz. 05:23’te. Birazdan üçüncü kahvemi içeceğim ve tüm gün uyanık tutmasını bekleyeceğim… Kahvenin uykuya iyi geldiği inancıyla! Oysa daha önce böyle olmadığını 100’den fazla kez...
İçim çok karanlık, bıraksam tüm dünyayı ablukaya alır güçte. Bir nevi karanlıkta bırakacak her şeyi, bir örtü gibi. Öyle uzun cümleler kurdum ki şehit oldu bağlaçları bu dünya yüzeyinin çamurdan şekillenmiş toprağına sebepsiz...
İlk cinayetin Aşk yüzünden işlendiğini bilmeyen yoktur muhtemelen. Muhtevasının ne olduğunu kimse bilmiyor yine de. Çok fazla yazılıp çizildi, belki de insan ilk düşünmeye başladığı andan bu yana insan aşk hakkında yazıp...
İnsan, kandırılmaya meraklı. İlk kandırılışımızın üzerinden binlerce yıl geçti, ilk kandırılan varlık kin besledi, büyüttü… Sonraki nesillere aktardı. İnsan duyguları böyle kullandı.
&
Biliyor...
Ay gökyüzünde bütün ihtişamıyla parlıyor. Yağmayı henüz bırakmış kar tanelerinin son birkaçı da yere düştü. Bu güzelliğe zarar verecek hiçbir varlık yok. Yeryüzü henüz kirlenmedi, henüz hiç yalan söylenmedi, henüz hiçbir...
Bir acizlik ki sorma, bir yoksunluk hissi bağımlının bağlandığına, öyle bir his hani… Sen beni bilirsin, ben ölsem de vazgeçmem… ama ölürüm hani… vazgeçmeşiyimin de anlamı kalmaz. Sonuç yine yokmuş.
...
Bu en sıcak yürüyüş!
Bu en sıcak bekleyiş!
Biliyorum, dokunuşunun bahanesini. Ürperişimi görebilirsin tenimden. Bir sitem gibi vücudumda. Doğmak kadar istekli, ölmek kadar belirsiz, sonsuz. Anne şefkatinde. Biraz korumacı ve sahiplik...