Bir An
Çok iyi olduğumu söyleyemem, kendime mektup yazdığımdan beri düşünüyorum. Ya unutursam her şeyi, ya arkamda kalırsa her şey, bazı şeylerin yeri değişmez ama yine de. Yoksa, yoktur, yokmuş.
Çok iyi olduğunu...
Bedenin bir varmış, ruhun yokmuş. Elbette tutunamazsın.
Biliyor musun?
Sen’i en çok ben anlıyorum, özlemenin ne demek olduğunu çok iyi...
Biraz benim, çoğunlukla Sen.
Hiç fark ettirmiyorumdur artık.
Neşene de kurban olurum da, üzülme.
Bendeniz Oğuzhan Deniz, yine karmakarışık bir yerdeyim. Hiçbir yerin tam ortasındayım ve buradan her yer...
Belki de benimle ilgilidir.
Senin’le ilgisi yoktur belkide.
Yine kaybettim kendimle olan savaşımı.
Nasıl zalim bir ben...
Kimsenin kalmadığı yer.
Biraz içten ve dışında ne varsa kırıldı soğuktan.
Hep, elime yüzüme bulaştı.
Ben dozumu aştım, özür dilerim.
Aşk hiç had bilmedi, özür dilerim.
Oğuz hiç sönmedi, özür diledim.
‘Bazen’...
Kızılkahve rengine bürünüyor dünya…
Bir şayeste hikayesi, tüm besteleri yeniden yazdıracak kuvvette…
Güneşin yeniden doğduğuna, gerçekten doğduğuna işaret ufuk çizgilerinden yüzün.
Ya Rabbim
Türk’ü koru, Türk’ü en üstün millet yap.
Ya Rabbim
Türk’e amansız düşman verme. Türk’e aman diletme. Türkleri Sen’in...
Anlıyorum…
Ne kadar uzaklaşırsan uzaklaş, Aşk’tan bir adım gidememişsindir.
Anlıyorum…
Ne kadar zaman geçerse geçsin, geçip gitmez Aşk.
Dünyanın milyarlarca ölüsünden biriyim, diri denmez halime. Bıraktım beni...
Hikayemin başka bir acıklı yanı da, yanında olmamaktır.
Öğrenmemenin yaşı vardır, 29’dur. Yine başladığım yerdeyim. İlk...
Çekilmez bir hal alır yine dünya! Tüm yüküyle zaten omuzlarımdayken, omuzlarına olan ihtiyacım artar. Şimdi kendimi gördüğüm aynam, ne bozuk bir görüntü, aynı gözlerle gördüğüm Sen, ne ışıl ışıl ama…
Neyse...
Aklımdan hiç gitmediğin gerçeği, ben koca bir yalan tortusu, üstümde zamanın tozları, üfledikçe görünür doğrularım. Dünyanın ciğeri yettiğince üflüyor rüzgarını, savruluyorum.
Bendeniz, Oğuzhan Deniz,
biraz yarım, yarım donuk, içim...
Onlar inansa da, inanmasa da… İnansalar ne? İnanmasalar ne?
Ben unutmam, kalbimin sancısı gün geçerek artar, yeniden...
Şimdi güneşin sırtını döndüğü dünyanın içinde dönüp duruyorum. Ay’la ayevi, meyle meyhaneyi biliyorum… Güneş Sen’in yeryüzüne doğarken, dönüş yollarına serilen kilim şiirlerim.
Biliyorum, artık bir önemi yok…...
Sıradanlık Yakışmayan Dudaklar, nahoş sözler, beni özler, sizi özler, kimi zaman, bazen…
“Ve kimsesizlik diyarının ortasında kalmış,
ve kimsesiz bir içim...
Bu uzaklık bana göre değil… Büyük Britanya’nın soğuğuna aldırmadan aynı tenin. Kader buna göre şekillenirken önümüzde… Sahi, kaderinin Oğuz bolluğuna şükret. O’ndan başka kimsen yok aslında gerçekten 7 milyar insan yığını içinde. Neden varsa...
Özlemenin ne demek olduğunu,
‘hasret’ kelimesinin içini,
gökyüzüne farklı anlamlar yüklemeyi,
çiçekleri koparacak kadar canileşmeyi,
ayaklarım yere değmeden yürüyebilmeyi,
önemli olan şeylerin içinde ‘en önemli şey’...
Yazdım, yazılanlar kadar çok.
Ellerim nasır tutmuş şimdi kalemimden.
Biliyorum,
Aslında O’ndan başka kimsem yok.
Ben yazdıkça, yeni kafiyeler türedi zihnimde.
Türedim Aşk’ın yollarında,
yeni bir yaşam filizi uyuyor omzumda...
Bendeniz, Oğuzhan Deniz, Sana aşığım.
Aşık’lık mertebesinde fenâ makamındayım.
Ahkâmım sesinin tınısına dek sürer,
bir ömür sürer Aşk dedikleri şu nazen,
bazen, an gelir, anlardan utanırsın,
vazgeçmek...
Çiçeklerin özendiği kadın!
Köşeye atılmış bir çiçek gördüm bugün, yalnızdı, yapraklarından arındırılmış… Ölmek üzere birkaç yaprağı daha var ama yine de can çekişiyordu bildiğin. Canından can gidiyordu bildiğin… Ama terk...
Artık şiir vaktim doldu. Son bir kalemlik gücü kalmış kalbimin. Ormanları katletmekten de bıktım. Kirletmekten de bıktım...
Aynı yerinden defalarca kırılmış kalbimin,
tek yalvardığım varlığım,
aynı yerinden defalarca bıçaklanmış ruhumun,
tek sağ yanı, sağ yanı,
aynı yolu defalarca yürüdüm çaresizlikte, ayaklarım...
Ben kimim?
Ben ne oldum böyle?
Bana ne oldu böyle?
Aşk’tan başka ne oldu bana?
Bende ne gördünüz Aşk’tan başka?
Başka kimde gördünüz Aşkı da,
hayıflanıyorsunuz insanlar?
Siz hiç Aşık olmadınız…
Varsa yoksa...
Keşke doğmasaydım.
İnsanlar kutlama yapıyor. Bir takımın uğurunda arabaların kornalarını çalıp duruyorlar. Havaya ateş ediyorlar. Kafataslarının içinde hava var.
Sarı kırmızı kaşkollarla dolanıyorlar ortalarda. Oralarda, buralarda...
19 Mayıs
Saat: 19:19
Bir anlamı varmış gibi zamanın, zamanı yazmanın. Bitip tükenecek nasıl olsa,
birazdan.
Bir daha hiç bu anda olmamak üzere…
Bir daha hiç bu kadar sevmemek üzere…
Bir daha hiç bu kadar sevilmemek...
Bir ömür…
Sürsün bir ömür…
Bir ömür sonsuz sürsün mesela yanında.
Hani peçetenin yanaklarına değdiği an mesela.
Hani uzanışın kanepeye.
Hani dalıp giderken Sen uzaklara, benim ”uzaklar” olmak isteyişim...