Yaman Aşk, aman, amma uzadı vakti,
ihtimale kalmış gelmesi, daha da nesi?
Ben anladım da Aşk’ın yaktığını,
Ruh’um doymadı henüz güzelliğine…
Güneş’in, saçlarından ilham alınmış sarısı,
darısı başkasının başına...

Yeni sigara, yeni bir şiir,
yeni bir akşam, dünün aynısı olsa da,
takvim denen illet aksini söyler,
saat zamanı haykırır da, dinlediğimiz yok,
dudak büzüp maziye, üzüleceğiz çok geçmeden,
en iyisi Sen dön, vakit...

Ben, Ben’likten vazgeçtim,
tam anlamı ile Sen oldum,
vakit doldurdum…
Sen’i, bunca şiiri yazarken tükettiğim kalemlerin,
kalemtıraşı gibi düşün.
Bir nedeni yok,
öylesine düşün, düşünmediğin için Oğuz...

Yufka yüreğimin güzinesi Sen,
yanıyor tenim kabarcıklar halinde,
Aşk allayıp-pullayıp sev diyor,
seviyorum gücüm yettiğince,
kimsenin gücü yetmeyeceklikte…
Defterim ne güçlükte,
nefsimin yıkıntıları altında Ruh’um,
bu...

Sen’den vazgeçmem için, vazgeçilmez olmalı vazgeçmek,
bu aptal cümle gibi ahvalim, her halim Sen diye yalvarır,
gökyüzünde yer kalmadı dualarımdan..
Dudaklarımdan dökülenleri dinle bir de,
henüz Aşık sesi işitmedi...

Böylesi Aşık’tan gitmek aptallıktır,
aynı aptallığı taşıyorum cebimde, merak etme.
Yaratılışın rastgele olma ihtimalinden daha imkansız vazgeçmek…
Şimdi böyle diyorum da, bilmiyorum ilimleri.
Beni Sen sarhoşu etti Aşk...

Vahim,
cahil Oğuz, dahil Aşk’a, marifet gözden uzak,
sözden ırak kalanın gözleri çiğden ıslak.
‘Zamanla geçiyor’ diyorlar, evet,
Sen’siz koca bir zamanla geçiyor hayat,
ıssız biraz,...

Benim kadar sevenin olmadığından,
seni çok sevenin olması da olamaz,
bu nimetten yüz çevirip gidesim var,
bu nimetten yüzünü çevirip gittiğin gibi,
sözünü esirgediğin gibi,
nefsi meyle besle, hevesle gelir...

Oğuz, Aşk’ı ince eler kafiyeden,
sık dokur kelimelerden, haybeden.
Gözü görmeden yürür yolunda,
kusur Ruh’unda, Aşık oluşunda.
Kanser doğumunda gönül,
kanadıkça kanar, doymaz yare,
yüreği pare-pare, gözleri...

Sen,
oradaydın, papatyaların yanında,
bunu fırsat bilip rüzgar, sarılırdı saçlarına,
hoş geldin gözlerime, gözlerimden gönlüme,
sonra her aklıma geldiğinde de hoş gelmiştin
ve hiç gitmedin, hiç gitme…
Garipti, göz göre-göre Aşık...

Ben misafirim dünyaya,
Aşık oldum dünyalığa,
bundan bütün acı-sızı.
Sen ne arsız bir misafirsin,
serip tahtını bu kısacık zamana,
Aşk’tan başka her şey hatırında,
hatırla.
Çünkü ben her şeyi...

Bu benim hayatım,
fıtratımın hatırı kadar dünyadayım,
dünyalar kadar aşık olsunlar…
Aşk benim kainatım.
Kimse Sen’sizliği sonsuzluğa götürmek istemez,
Dünya da bile ben kadar ihtimalli. Aşık İhtimali.
Kork bundan,
orada...

Hiç konuşmak istemiyormuş gibi doğa,
yeşil gözlerin görmediği için dökülmüş yapraklar,
sonbaharın rüzgarı savuruyor Kafiye Adam’ı,
ihtimalinden esirgeyip kader Aşk’ı,
yeniden büyümek imkansızmış gibi aynı...

Bana ölüm lazım değil,
hayat lazım değil Sen olmadıkça,
Rıza gerek bana, Aşk gerek bana.
Acizliğimin cılız bedenime yakışmaması,
bunda bile hadsizlikten sayıp hakkımı,
Hâk’ka teslim ettim canımı…
Uyan Aşk’sızlıktan...

Anlamın zıttı, anlamsızlık,
Aşk’sızlık, bu bela,
bir ihtimaldir uçuşuyor aklım,
nerede öleceğimiz de ihtimal,
dizeler birbirini tamamlıyor,
vakti öldürmekten başka anlamsızlık.
Tamamı ile yok olmayacağım,
Aşk’ı...

Paltomun yağmur içmekten eskimiş omuzları,
doymuyor günaha apoletler, sevaptan iskeletler,
ölüyor çamurdan sağlık bedenim,
dünya denen gezegen çamur yığını içinde…
Gözlerim hala çağla, aynı Aşk hamlıkta,
yeşilden evler, siyah...

Hayatının sonuymuş gibi,
bensiz ne anlam kazanabilir ki gözlerin?
Ben sevmedikten sonra, herkes sevse ne olur?
Anlamsız sevişmelerle geçen saatler,
akrebin kovalaması gibi yelkovanı,
saniye bile altmışta bir değer on...

Saçmalıyorum ardı arkası kesilmeyen ilham ile,
ambar abraş hilesi, saman iğne parlağı,
parmak iğne kanı, ismi kazılı nice ağaçlar budandı,
sonra yandı, Oğuz’da öyledir, daha çok yanacak canı,
bileti sonsuz Aşk’a alınmış...

Aşk’ı esirgemekte nedir?
Nedir sevinç? Sevmekte nedir?
Sevişmek nefsin isteği, bitmediğinden işvesi,
cilvesinden türer aknesi,
maddesi kandan başka nedir?
Kanlı toprağın Ruh giydirilmiş halinden başka nesin...

Hadsizliğimi mazur gör,
görebiliyorken bunu, buna da şükür,
kusur bin aklı yıkar, Aşk bir gönülle doyan,
ilhamı Hâk’tan alan, Hâk bundan yakar,
Hâk’kı olduğundan üzerimde Hâk’kın tümüyle,
dilerse elbette yakar...

Sana basitlikten ötedir Oğuz kul,
haydi, onlarda böyle marifet bul,
dünya ben’siz sefil başına kalır dul,
hastası evrenin Aşk’tan budala Adam,
sakalımı sıvazlayıp yürüyorum işime,
Aşk gelmez işine, Sen’in işin ne...

Can bende durmaz kurur,
bu yağmur yokluğudur, duası yoktur.
Aşk’a peşin ödenmiş Ruh sonsuzluğu,
ne anlarsın durgunluğu, bilmez Ruh’un,
anlamazsın yokluğu.
Benden daha anlamsızını bulamadığın gibi,
zıddında da yoktur...

Kelimelerimi duyuyorsun onların dudaklarından,
onlardaki hissiyat, Aşk’ımdan çalma ilhamdan,
ihtimale ihtimam, sonsuz da bir gelecek olman,
ihtimale inançtan, onsuz bir gelecekte ondan.
Sana binlerce kafiyeler...

Kaynar kanım kalp kazanında,
kazdıkça derinleşir Aşk’ı ilmi,
derinlere indikçe yakar kalbi.
Buna yağmur serinlik, hiç delil değil,
anlamadığın kelimeler topluluğu sefil,
anlamı yok kelimelerin de,
bana Sen’i...

Oğuzhan Deniz,
günah yutan adam, Aşık Adam,
Aşk’ı manasız, ne de hayırsız,
adam olmaz benden, Sen’dense Aşık,
Oğuz,
bir kaşıklık aklıyla, bir kaşık suda boğulacak kadar Aşık.
Öyleyse nedir bu ben’sizlik...