Hayatımın En Karanlık Dönem‘leri,
dönemiyorum saflığa, göçüp gitti,
ölüp gitti masumluk, orada mefta,
mevt’a kal, sevda kuşu kanadı kırık.
İnanmadı başta, uçtu gökyüzüne,
uçtu bir süre, sonra düştü...
Ölüm bir çıkmazdır, bir açmazdır, her şey ölüm denen kutunun içerisine konulur ve vakti geldiğinde ”Ölüm Çıkmazı”ndan çıkartılır. Ve artık her şey eskisi gibidir.
Hayatımın En Karanlık Dönem‘leri,
dönemiyorum saflığa, göçüp gitti,
ölüp gitti masumluk, orada mefta,
mevt’a kal, sevda kuşu kanadı kırık.
İnanmadı başta, uçtu gökyüzüne,
uçtu bir süre, sonra düştü...
Bir yerlerde, birileri kaybolurlar,
oralar bir zamanlar burası olacaklar,
ve göreceğiz bizzat gözlerimizden.
Oysa hayatı garipserdik, bilmezdik,
bildiklerimiz en gerçeklerdi,
biz yine yanlışları görmezden gelirdik.
Bence...
Hayat, ölüm çıkmazıdır,
zamanın koridorlarında,
kimin Ruh’u canındadır?
Ruh’u bedenine emanet insan,
kehanet değil ki ölüm getirisi,
hayatın değil, Allah’ın kanunu.
Hafifliyor omuzlarım vaktim...