Keşke benim gözlerimden görebilseydin kendini Ahlâl'im, o zaman kirletilmeyecek kadar nadir olduğunu bilirdin. Keşke benim gözlerimden görebilseydin dünyayı, dünyayı kirletenleri bir çırpıda yok edecek kadar da caniyim... İşte, bende herkes gibi bir...
Yüküm Aşk…
Ondan hükümlüyüm…
Kalbime hükümsüzüm…
O’ndan ölümlüyüm…
Ondan adımlarım ağır…
Ondan yavaşım…
Özür dilerim…
Yüküm Aşk, ondan gelemiyorum...
İşte yine ben… Her şey benimle ilgili değil mi? Nasıl da her şey ama her şey benimle ilgili. Beklentilerin benimle ilgili, beklediklerinin hepsi benimle ilgili.
Biliyor musun… benim de “benimle” zorum var...
Birkaç milyon yıldız sönmüştür gözlerimin bebeğine son kez bakışının ardından… gerçi bu kainatımın işi, içinde olduğundan bilirim… zihnimin içinde ne denli olduğunu bilseydin, delirirdin. Bilmemen en güzeli, en...
Kızıyorsun kendine, kendinde bile değilken… Kalbinden silinmiş inandıkların… Oysa inanç, paha biçilemez gerçeklikte.
Biliyor musun? Sen meftun olduğun için meftunluk var. Üzüldüğün kadar üzüntü, güldüğün kadar...
Her şeyin içindesin ve her şeyin içinde günah. Kurtulmaya çok az çaban var, dönmüyorsun yüzünü güneşe, soğukların peşinden koşuyorsun ve canının yanmasını da bile bile istiyorsun. Peki ne kadar kuvvetli ruhun bu acılara, bu kahırdan duvarlar...
Biliyor musun? Bezen benden daha çok saçmalıyorsun… Ve bu hoşuma gidiyor. Elbette dünyanın tek budalası olmadığımı çok iyi biliyorum. Ama senin saçmalaman zevk veriyor ve olaylara daha pozitif bakabiliyorum, daha objektif ve daha da...
Can, yanmak için bahaneler arar, doğrudan seninle ilgisi yok aslında. Belki de en tabiî duygulardan biridir “yanmak” can için. Bazen en acı sözleri beklemediğinden duyarsın, duyarsın çünkü canını acıtmak için...
Muhtemelen senin böyle bir çiçeğin varlığından bile haberin yoktu. Benimse yazmak için bir bitkinin etkisinde olmam gerekiyor. Hatta iyi yazmak için iki bitkinin etkisi altında olmalıyım. Daha öncede söylemiştim, çay ve tütün...
İşte yine ben. Herkes gibiyim. Artık sen de herkes gibisin. İşte yine sen!
Nasıl oluyor da konu dönüp dolaşıp sana geliyor anlamıyorum. Sıradan bir gün, saat 12 ve ben sıradan bir çay içiyorum, sıradan bir sigara eşliğinde. Sıradan bir...
Ne tuhaf ama! Ne bunalım ama… burası hep karanlık… Olduğun yerin aksine. Aksi gibi kalbim de hiç benim değilmiş gibi burada. Orada, oralarda… kısaca seninle.
Hiç, söylemek istediğin ama doğru kelimeleri bulamadığın oldu...
Her şey eskiyor!
Her şey değişiyor.
Çakmağımın benzini bitiyor. Son zamanlarda eskisinden daha çok sigara içiyor ve kendimi zehirliyorum. Bunu çok net bilmeme rağmen… “Benim ruhum kanser.” demiştim bir...
Şimdi, kimsenin olmadığı bir deniz kenarındayım.
Issız bir kulübe ve tuttuğum balıkları pişirmek üzereyim.
Sadece ağaçların yapraklarının hışırtısı, ıslıkları,
kuş cıvıltıları, bir de yüzümü okşayan serin hava var.
Sorumluluklarım...
Ahlâl’im, işte yine buradayım. Saat sabahın 6’sı, çay ve sigara içiyorum!
Sana biraz bizden bahsedeyim istedim. Çünkü geçmiş, çoğu zaman geçmemiştir. Yokluğun acısı böyledir. Varlık geçip gitmiş, yokluğun acısı...
Ahlâl’im, dilsiz bekleyenim.
Yalnızlık kimsenin kaderine düşmez! Yalnızlık mecburiyet değil, tercihtir. Öyledir, zaten büyük uzaklıkların yakın gönülleri olur. Özür dilerim. Ben bir köşeye çekildim ve hayatın en derin anlamlarını...
06.06 – Martılar çığlık çığlığa… Bebeğimin kokusu burnumda. Hiç uyumadım. Evet bir gecenin daha yok oluşuna şahitlik ediyorum. Henüz ölmedi gece, birazdan… sen gözlerini açınca kaybedecek hayatını. Artık dün olacak ve bir daha...
Ben şu aptal kafiyeleri yazan adamım.
Hani kimselerin anlamadığı satırları yazan, aşka atfedip, kendini paramparça bölüp, yarına umutsuz uyanan adam. Evet, evet, şu aptal satırlarla anlatıyorum sana kendimi.
Şiirlerden medet umuyorum...
Biliyor musun Ahlâl… Bence her insanın zihni başka bir evren… Hani bahsettiğin şu paralel evrenler var ya… Bence o evrenler, insanların zihni…
Sanki bu yüzyıldan ve bu kâinattan değilmişler gibi davranıyorlar. Hiç anlayamıyorum. Kendimi de...
Sen, her şeyi kendinden bilen sen.
Bildiğin kendin, bildiğin sensin.
Sen bilirsin…
evet, artık sen bilirsin.
Oğuz ölmeden önce birçok şiir bıraktı sen evreninde. Hepsi birbirinden saçma. Aynı saçmalıkları Yasef’in satırlarında...
Bana hiç böyle hissettirmemiştin. Yanımdasın ama dünyanın öbür ucundasın. Ben Sen’sizlikten ölüyorum ve Sen ağlıyorsun. Ağlamak yakışıyor gözlerine ama ağlamanı sevmiyorum. Gözyaşları kirpiklerinde sanat eseri. Şu saçlarını savurup gidişin evimin...
Bir gündüz, bir geceydi.
Geçip, gitti.
Güneş benim döngümde, döndükçe döner.
Döner de döner ve okunmaz esamesi.
8 harikasını batırdın yeryüzümün yüzüne,
9’uncu batmak üzere şimdi yüzümde.
12 harfle doğdum ve 24...
Boş ver Sen Heysar’ı. O delirmiş bir adamdan geri kalan artıktan başka bir şey değil. Şimdi hazır yalnız kalmışken, madem her ben saçılmışken ortaya, söylenecek sözler de zaten bitmiyorken, yazayım dedim.
Evet canım, canımın en küçük Aşk...
Şu Yasef budalasına bak, sen diye dolanıyor yine kainatın bir ucunda. Yıllardır saçmaladığını söylemek istemiştim, şimdi fırsatım varken ağız dolusu saçmaladığını ve sana verdiği değeri, hak etmediğini haykırıyorum.
Çünkü ben Yasef’in ve...