Güneş,
her gün bir umut doğuyor…

Sen uyanana kadar en parlak o.
En güzel sıcaklık…

&

Sen uyanınca,
başka başka şarkılar söyler İstanbul.
Bir nedeni olsa gerek,
Kızkulesi’nin…

Bir anlamı...

Ben,
çok şiir yazmıyorum aslında…
Sen çok güzelsin.

Sen,
özlemenin manası,
hasretin sır dudaklarımda,
bunun tarifi yok…

Aslında,
Sen dünyanın harikasısın,
nedir yani?
Sevişsek...

Selam kadın…
ben güzelliğinin sarhoşu,
yağmurlar mey
kırmızı şarabım narin yutkunuşum.

Ellerinin dokunuşundan bir de…

Bak kadın,
Sen’i sevmek,
sanıyor musun ki vazgeçilir?
Öyle olsa,
ne...

Dinlediğimiz ilk şarkı,
benimle ilgisi olsa,
susardım…

Sesindeki mevsimler,
ilkbahardı beni sevdiğini ilk söylediğinde,
ilk bakışmamız kış,
hiç sonu olmayacak bir sonbahar gidişlerin,
geriye bir yaz kaldı,
yazıyorum o...

Sen çiçeğim,
Sen kadın, Sen,
Sana diyorum…

Ben, Sen’i, suçsuz seviyorum.
Ben, Sen’i, Sen’siz de seviyorum,
başka herkes unutur Sen’i de,
benden bir an gitmezsin…

Özür dilerim...

Günaydın,
günaydın güneşin imrendiği kadın.
Sen’in gibi parlayamasa da,
o da bir hayat kaynağıdır…

Öyle ya,
Sen bana,
güneş başka insanlara hayat kaynağı…

Günaydın bana,
günün anlamı...

00:14
00:15
vakit geçmiyor.

Selam kadın,
sahilin tuhaf bir sesi var,
sanki kimsesiz değilmiş gibi dalgaları,
umut çarpar kıyıya,
bana bir damla sıçramaz,
gözlerinde sessiz bir sitem,
bir yalnızlığın yok...

Sen’i tanıyınca bir kırılış tanınmak,
bu evin mücrim bir köşesi,
martıların soluklarında ki çığlık,
beni unutmak kadar basit,
kentin bir ucunda,
uzak,
Sen’den bir adım kadar uzak,
uzaklığın tanımı…

Hiç...

Dönüyor dünyam yörüngende,
birkaç gezegenin nadide sıralanışı,
tuhaf gerçek güzelliğin yanlarında…

Kime ispat ediyorsun güzelliği?
Çiçeklere mi?
Gökyüzüne mi?
Hepsi Sen’in yörüngende değil mi...

Yokluğunun varlığı kadar,
tüm varlık gözlerimde,
özledim de,
kimseye etmiyorum şikayet…

Öyle,
yokluğunu ne doldurur?
Hiç görmediğin yerden izliyorum Sen’i,
Aşkın tuhaf yakıcı,
bu...

Hiç,
nefes almıyormuşuz gibi Sen’siz,
dünya ve ben!

&

Anonim sevdaların sahipsizliği var,
aramızda…

&

Coğrafyayla aranda mesken bir rekabet,
kazanacağın belli...

Ne mutlu Sana kadın!
Bu satırların sebebi oluşun,
umutların sesleri yok oluşa,
Tanrı’ya daha yakın dudaklarınla,
iki yakası bir araya gelmeyen bir şiir bu!

Ellerindeki çizgiler dünyanın kıtalarına,
bir sebebi muhtemel...

Bir kadın,
bir erkeğin içindeki şairin sözleridir…

Bir kadının bakışı,
bir erkeğin sayfalarca şiirleridir…

Bir kadının uzaklığı,
bir erkeğin yaşama uzaklığına eşit,
yine coğrafyanın farklı yerlerinde uyanışımız,
sırt...

Gözlerin kadın,
gönül sokaklarımın ışıkları…

&

Sözlerin kadın,
milyar yıllık aşkın eseri…

&

Melodilerin üzgün tınıları,
tüm şarkıların Sana söylenmiş olması,
nasıl kadın?
Sen...

Gidişin,
bu kentin tüm semtlerinden,
yaşamı götürdü beraberinde…

Sokaklar,
kaldırımlar,
gökyüzünün yağmur ağlayışı,
gökgürültüsü geriye kalan hıçkırık sesleri,
tuhaf biraz,
kelebeklerin mutsuz kanat...

Söylesene kadın,
rüzgarın saçlarınla söylediği şarkıyı,
kim duyar başka?

Kim ezberler saçlarının rüzgarla olan melodisini?
Kim kadın?

En zor soru şu Aşk’ın…
Yalnızlığın sayfasında,
gel de...

Taklit edilişin tüm dünyaca,
nasıl kadın?

Bir iftira insanlarda,
güzel diyorlar çiçeklere,
bir iftira onlarda,
güzel diye başkalarının yüzüne,
mevsim diyorlar,
Sen’i görmeden henüz…

Mevsim...

Yıldızların ölüşünü izledim,
gözlerinden…

&

Yangın,
korkma,
ben denizim,
ve,
Sen’i sevme sahneme hoş geldin,
Sevmek Sen’i,
sürgün trenlerinden uzaklara,
ufuklarda aramak...

Özlemiştim,
çok uzun zaman oldu,
uzun zamandır çok uzaklık,
sevdanın üzerimize sinişi,
bal işin sonu arının çiçekle nefes alışverişinden,
oysa Aşk petek,
sonunda dolmak sevdadan,
şiir mahsul…

Aşk düşman...

Şiir yazılmayan kadınlar var,
o halde Sen, kıymet bil…

Uğurunda çiçek koparılmayan kadınlar,
sabaha kadar düşünülmemiş kadınlar,
güneş bekçisi aşığın var Sen’in,
kıymet bil…

Bir tuhaf yankı...

İlk şarkı,
adının hiç geçmediği şarkılar,
gizli öznesin şiirlerde,
şarkılarda…

Ondan bükük satırların boynu belki de,
bir yağmurun ilk adımları gibi bulutlarında,
sonra sağanak sevda,
bulutların da şarkıları hani,
biz...

Kime gücendin gönlüm?
Söyle,
gülümseyişine bozuk atıyor,
sözlerinde bir kulp takıyor kalbin,
işkence ediyor yeni sabahlar doğuran gecelerde,
yarınları bugünden tanıyor olmana,
bu günleri özlemle geçirip,
hayallerin...

Yüzüp gelsen keşke yine aklıma,
her kulaç attığında,
çıkacak kalbim yerinden,
maalesef dediğimiz dudaklarımızın,
dudaklarımızın birbirinden uzağa sürgünlüğü…

”Oysa,
dudaklarımızın birbirinden uzağa sürgünü.”

...

Saçlarımdan bir tel ellerinde,
tel bilekleriyle,
çetrefilli güneşin bunaltıcı sıcağına inat,
serin bakar…

Bakar da,
şarkı söyler esintisine inat rüzgar nefesinde…

Biz orada,
O’nun ahengine...

İhmali,
yok hiç ihtimali,
bileğinde bir yara,
ağlamaklı gözleri İstanbul’u anlatır…

Neler anlatır,
biz dinleriz,
hatası,
güzel olmayı bilmek,
gecenin siyahına rağmen,
gündüz parlayan...