Şiir’in vakti azaldı, kızmaktasın, ben yazmaktayım,
Senin için söz Deniz’iyim, bu Derya’da boğulmamak,
zaten ölmüşlerin işiyken, ben inatla kulaç atmaktayım,
eğer ölürsem, Aşk’ından bir zerrem gitmiş demektir.

Çıkarım yok kelimelerden, ne menfaat delisi biriyim,
sırf sensizim diye milyonlarca kafiyeyi katletti zihnim.
Ve sensizlik derdine düşmüş, sadık Aşık sırf benim,
ve benden daha Aşık bir aşığın varsa, intihar ederim.

Ve Aşığım diye, benden başka kimseye zarar veremezsin,
başka kimse, yokluğuna yazıp-tüketemezdi kendilerini,
bu gönlümün dile gelmiş hali de, isyandan uzak yüreğim,
kaburga inimde uyuya kal, benimle kal da, gitsin sensizlik.

Şiir’in vakti azaldı, ben yazmadıktan sonra, sende kimsesizsin,
Aşk Gölgesi’nin bir huzme karanlığı, tüm Krallıkları söndürür,
bunu bildiği halde karanlık, Ay’dan yüz bulup erişti sana,
yetişti Aşk boyuma, yolunda en adaletli Aşığın da benim.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 339