Suskunluk
…
Sessizdi,
sakindi.
Canı neden sıkkın bilmem,
üzülmesini istemem de,
hüzün ne de güzel yakışmıştı sana.

Ağlamaya başladı,
bir ömür ağlasa da şikayet etmezdim.
Sonra başını çevirip baktı,
başka her şeyi soyutladı,
kendisinden başka her şeyi görünmez yaptı,
bu bariz sihirdi.

Ağla, ağla da hüzün neymiş öğrensin dünya,
yağmur damlamak neymiş bilsin,
deniz tuzun tadını öğrensin,
gözyaşların gözlerinden sonsuzluğa akarken, sonsuz neymiş öğrensin sonsuzluk.

Biraz sonra geldi,
sustum,
kirpikleri çiğlenmiş çimenler gibiydi,
yine de,
dokunsam ellerim yanar,
bakmadı kimseye,
kimse yaşamıyordu ki o an,
herkes ölüydü…
Gözyaşları gibi sonsuzluğa yürümüştü,
ben dahil tüm yaşam,
O hariç, O tarifsiz.

Oğuzhan Deniz * Suskunluk