Işıklar söndü o an, yıldızlar karardılar,
kimisi yok edip kendini hiçliğe karıştı,
kimisi kimsede olmadığından tutunup bana,
seni yaşadı yeniden, yeniden parladı sonra.

Işıklar karardı o an, Yağmur rahmet oldu,
ağladı gökyüzü, kendinden bin parça,
dökülürken yeryüzüne damlalar, huzursuzduk,
aksiliğin dizini kırıp, inatlaştık yaşamla.

Ve dışarıda kalmıştı herkes sen yaşamından,
dışarıda kalan bir manzara soğukluğundadır,
martıların kanatları bu soğuktan dondu da,
birer birer düşüp, parçalardılar toprakta…

Ve artık bedduamın tadını çıkarıyorsun,
artık kalbimden çıkıyorsun da, anlamıyorsun,
iğrençleştiğin kaldırım üzerinde uyuyorsun,
kırılan kemiklerin gibi sızlamıştı kalbim de.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 167