Tamlıktan, çeyrekliğe erdimlikteyim,
ermişlik elinin dokunması gerek yüreğe,
kızgın demire değmiş gibi gözkapaklarım,
alevden yorganlarla uyuyacak kadar körüm.

Alevi de tattın yorganımın altında, ne iş?
Bu histerikten kurtulmak ne basit iş sana…
Senâyı haketmediğin kadar sana verdim,
elimde avucumda kalmadı mutluluk hayali.

Umut tek kalalı bir yığın zaman oldu,
tek bir mumdur umut, sönmedikçe,
yakacağım diğerlerini, hakikati öğreneceğim.
En Hikmetli Allah, hakikati yazan O’dur.

Ve bende bitmekteyim, bir zamanım kaldı.
Avucumdan süzülmekte yağmur damlaları,
azaldıkça azalmaktayım hayattan, ebediyen,
aşkta öyle değil midir, ezelliyetten. Ecelliyeten.

Oğuzhan Deniz * Allah’a sığınmak hep son işimiz oldu insanlar.