Şimdi aydınlık olmasa gökyüzün, korkarsın elbet,
gittiğin gündür aydınlığa muhtacımda, korkarım.
Korku, öğretir korkusuzluğu,
yokluğundan,
öğreniyorum yokluğu,
Aşk’ın ne denli kıymetli olduğunu, oysa, zaten bilirdim.

Bu ilimdir, ilimden yoksun iken, işin değildir,
seni yazmak benden başka kimin ehil arzusu?
Kuzunu, kurtlar götürür de, hiç anlamazsın bensiz.
Ben sana ilimin kapısı, Aşk’ın sadık yurduyum.

Sen içimi kemiren Aşk’ın kurdusun, artık kurudum.
Ağlamaktan fayda yok, gözlerimin hastalığına.
Daha da artar körlüğüm, Râbb, gözüm açılır.
Senden kurtulduğum gün Allah’ı yazar kalem.

Allah yazdırmıştı zaten evvel, bu da İlimdir.
Şimdi olmayışının ilimini öğrenir aklım, akıllanır.
Zaten hayr olsan, olurdun her şerde yanımda…
Olmayacağından Terk Ettirdi Râbb, işte İlimdir.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 300