Sensin Aşk’mın Pandorası, kavanozu Oğuz’dur.
Kalbimde ölümsüz umutla ilham kanatlı kelebek.
Anlamadın mı? Ne bilirsin sen şiirden-ki,
sana ne yanlış bir hediyeyim şairlikle, Aşk yanlış.

Benden sonra Aşk’ı en çok yazanlar, şairlerin tümü,
hepsi bir olup alsa canımı, seni, ben gibi yazamazlar.
Kimse de kazmayacağından mezarımı, Aşk Gölgesi var,
kanımdan bir damla düşse toprağa, sen diye ‘ben’ doğar.

Çam Oğuz’undan zerre dünyaya koca Çınar Ağacı,
Şımar, kızamayacağım nasıl olsa, burası Aşk Gölgesi
ve Çam Oğuz’a küçük bir Yağmur Ağacı’sın da,
Aşk Gölgesi senin gölgendi, nasıl büyüdün böyle?

Güneşten midir gücün? Bu denli gölge yüklü toprak bağın?
Bilmez misin? Topraktan geldiğim için kahverengi gözlerim,
üstüm başım humus-kil, dilin zikri Alemlerin Rabb’i Allah,
buna rağmen üstüm başım Aşk, vakta-ki günah-haram.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 333