Yormuyor, artık yakmıyor aşk,
alışmak bu olsa gerek-ki,
kızıyordum ayyaşa, sarhoşa,
alışmak bundan beterdi değil mi?

Elbette senden daha beteri yoktur,
buna en emin olan aşkımdan şahidi,
tüm kanıtları kalbimde yağmurların,
bir damla suyu da ziyan etmedi.

Sana nasıl alıştıysa kalbim, hala öyle,
alışıla gelmişlerden farklı bu aşk,
anlayamayacağın kadar derindeymiş.
Öğreniyorum kendimi, unutuyorum.

Kendimi kandırıyorum, biliyorum.
Sensizlikten yine de iyidir, kimsesizlik.
Bir de bensizlikten canı çıkan o’nlar,
buradalar, gözlerimin önünde, yaşıyorlar.

Oğuzhan Deniz * Nefeslerinizin bittiği gibi bitti, Yağmur Körü.