Uyan, doğa uyandı yokluk evreninden uyanmış Güneşle,
bir Hürmet adına yaratıldık, bu Aşk’ımı yarattı, şükürler.
Aşık’lık adına yazdırdı, şükür. Bu sana olan bolluktur,
başka herkes nasıl nasipsiz Aşk Gölgesi’nden, yokluktur.

Kıymetini bilmediğinden önemsizim de, Aşık olan dersi,
öyle-ki, Cennet ne değerlidir-ki, hayatla imtihan ettirir.
Öyle-ki nefsi bizden başka hiçbir varlık yüklenememişti,
Aşk’ın ne denli ağır-ki, benden başka kimsen yüklenmedi.

Uyan, uyanma vaktin geldi çünkü, duyan kulaklar adına,
kemikten duymasını beklemezsin de duyan kemiktir,
beni, her varlık duydu da, bir sen istisna, uyanmadın,
ben, yine de usanmadım, Aşk utandırmaz, usandırmaz.

Bunu fırsat bilip, unutmaktı ilk işin, benim hatırlamak,
başka herkesi terk edebilirken, beni terk etmekti işin,
milyarda bir denk gelecek Aşık Adam’ını perişan ettin,
milyarda bir ihtimalle Aşık olacaksam sana, yine ilimdir.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 340