Kapı-duvar yüzüm, ne nursuz ne çirkinim,
aşk bundan mı gitmez yüreğimden, bitmez…
Terk ediliş başıma, köz dolu dağın altından,
çıkarda gelirim izinle, izin Râbb Aşk-ı ile.

Nasıl isyân ederim güzelliğine, nasıl ah ederim?
Beni rahnesiz bıraksa, yok olurdu ayaklarım,
bileklerimden kırılmış bilezikler kadar ağırlık,
dünya yüklü sevap Ahû’ları, can katarlar izinle.

İzninle, Aşk Gölge’si gitmekle, bitmemekte,
lâkin yolumu yolundan ayrımam gerek, gerek
vaktim geldiğinde taşlaşan kalbimde,
hapsolduğun gerçeğidir, alev hala sıcak.

Başımı göğsünde yakmaktansa, örste ezerim,
utanmaktansa ezelliyette, boynumu bükerim,
unutkanlıktan savurgan martı gibi gezinirim,
gökyüzü kadar özgürlükten, Râbb’a giderim.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 256